Όταν σκέφτομαι την επίδραση ενός μετεωρίτη φαντάζομαι καταστροφικούς κρατήρες και καταστροφικά κύματα κρούσης. Ωστόσο, το 1920, ένας Ναμίμπιος αγρότης ανακάλυψε κάτι διαφορετικό: έναν μετεωρίτη, τον Hoba, με μια γιγαντιαία μεταλλική μάζα 60 τόνων, χωρίς κανέναν ορατό κρατήρα γύρω του. Πώς κατάφερε ένα τόσο μαζικό σώμα να προσγειωθεί χωρίς να αφήσει ίχνος της πρόσκρουσής του;
Γιατί ο μετεωρίτης Hoba δεν άφησε κρατήρα όταν έπεσε στη Γη;
Ο μετεωρίτης Hoba, με τις διαστάσεις του 2,7 μέτρα ανά πλευρά και 0,9 μέτρα πάχος, αποτελεί ένα συναρπαστικό αίνιγμα για τους αστροφυσικούς. Η ασυνήθιστα επίπεδη μορφή του, παρόμοια με μια τεράστια μεταλλική πλάκα, προσφέρει την πρώτη ένδειξη για την αποκρυπτογράφηση αυτού του μυστηρίου.
Θεωρητικά, συνοδευόμενος από έναν τέτοιο βράχο, θα έπρεπε να συνοδεύεται από μια τρύπα στο έδαφος εξίσου μεγάλη. Ωστόσο, δεν υπάρχει. Ο λόγος είναι ένας συνδυασμός φυσικής και τύχης, για να το πούμε έτσι.
Οι αναλύσεις που έγιναν στον μετεωρίτη προτείνουν μια εκπληκτική εξήγηση: ο Hoba θα είχε διασχίσει την ατμόσφαιρα της Γης με μια σχεδόν οριζόντια τροχιά και με σχετικά χαμηλή ταχύτητα. Η τριβή με τον αέρα θα είχε προοδευτικά επιβραδύνει την κίνησή του, επιτρέποντάς του να καθίσει στο έδαφος αντί να συντριβεί βίαια.
Όλα ωραία, αλλά ένας μικρός κρατήρας θα έπρεπε να έχει σχηματιστεί ούτως ή άλλως: στο τέλος, πρόκειται για έναν βράχο που έπεσε από τον ουρανό με βάρος 60 τόνων! Οι χρονολογήσεις δείχνουν ότι ο Hoba βρίσκεται στη Γη για περίπου 80.000 χρόνια. Σε αυτή τη μακρά περίοδο, η διάβρωση του ασβεστολιθικού εδάφους του Καλαχάρι θα είχε σβήσει τα αποδεικτικά στοιχεία της πρόσκρουσης, αφήνοντας ορατό μόνο τον ίδιο τον μετεωρίτη.
Η σύνθεση του μετεωρίτη αποκαλύπτει περαιτέρω λεπτομέρειες: η βάση του παρουσιάζει στρώματα σιδήρου και σιδηρούχων σχιστών, μαρτυρία της χημικής αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον έδαφος. Αυτά τα σημάδια επιβεβαιώνουν ότι ο διαστημικός γίγαντας παρέμεινε ακίνητος από τη στιγμή της άφιξής του, “χωνεύοντας” αργά το υπέδαφος.
Η επίπεδη μορφή, η γωνία εισόδου στην ατμόσφαιρα, η μειωμένη ταχύτητα και η αντοχή του υλικού δημιούργησαν τις συνθήκες για ένα σχεδόν αδύνατο φαινόμενο: παραβιάζοντας τους πιο διαισθητικούς νόμους της φυσικής, άγγιξε τη γη χωρίς να προκαλέσει καταστροφή.
