Μεταξύ της νότιας άκρης της Νότιας Αμερικής και της Ανταρκτικής Χερσονήσου ανοίγει ένα ρήγμα στον ωκεανό που δοκιμάζει ακόμη και τους πιο έμπειρους θαλασσόλυκους: το Πέρασμα του Ντρέικ, 965 χλμ ταραγμένων υδάτων όπου τα κύματα μπορούν να φτάσουν μέχρι και 25 μέτρα ύψος. Τίποτα μαγικό πίσω από αυτό το φαινόμενο, σε αντίθεση με τις φωτεινές ακτές: υπάρχει μια εξήγηση, όπως πάντα, επιστημονική.
Η διάσχιση του Περάσματος του Ντρέικ είναι μια αξέχαστη και πραγματικά τρομακτική εμπειρία
Αυτό το τμήμα της θάλασσας προκαλεί τόσο φόβο λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής του διαμόρφωσης. Το Πέρασμα του Ντρέικ λειτουργεί σαν φυσική χοάνη όπου συγκλίνουν τα ωκεάνια ρεύματα και οι άνεμοι του νότιου ημισφαιρίου.
Αυτοί οι τελευταίοι, ελεύθεροι να φυσούν από δυτικά προς ανατολικά γύρω από την Ανταρκτική, επιταχύνονται στο πέρασμα, δημιουργώντας εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες ναυσιπλοΐας.
Όσοι έχουν διασχίσει αυτά τα νερά γνωρίζουν καλά τα δύο πρόσωπα αυτού του καταραμένου τμήματος: το διαβόητο “Drake shake“, όταν το πλοίο κουνιέται βίαια ανάμεσα στα κύματα της καταιγίδας, και το πιο σπάνιο “Drake lake“, όταν η θάλασσα παρουσιάζεται ασυνήθιστα ήρεμη. Ποιο από τα δύο θα παρουσιαστεί δεν είναι γνωστό: είναι μέρος της σχεδόν τραυματικής και απρόσμενης εμπειρίας.
Η μετάβαση από την ηπειρωτική Νότια Αμερική στην Ανταρκτική αντιπροσωπεύει μία από τις πιο απότομες αλλαγές που μπορεί να βιώσει κανείς στον πλανήτη μας. Μέσα σε λίγες ώρες, η θερμοκρασία μπορεί να πέσει δραστικά, σηματοδοτώντας την είσοδο σε ένα εντελώς διαφορετικό οικοσύστημα.
Αλλά πέρα από τη φοβερή του φήμη, αυτός ο “διάδρομος” παίζει θεμελιώδη ρόλο στο κλιματικό σύστημα της Γης. Λειτουργεί ως μια φυσική θερμική ασπίδα που προστατεύει την Ανταρκτική από τις θερμές αέριες μάζες που προέρχονται από το βορρά, συμβάλλοντας στη διατήρηση της λευκής ηπείρου στις παγωμένες της συνθήκες.
Οι ωκεανογράφοι έχουν επίσης ανακαλύψει ότι, χάρη στη συνεχή ανάμειξη των υδάτων, το Πέρασμα του Ντρέικ απορροφά σημαντικές ποσότητες άνθρακα, λειτουργώντας ως ένας σημαντικός ρυθμιστής του παγκόσμιου κλίματος.
Σκεφτείτε πόσο παράλογη και παραδοξολογική είναι μερικές φορές η φύση: να δημιουργεί έναν τόπο τρομερά επικίνδυνο για όσους τον διασχίζουν, αλλά απολύτως ζωτικής σημασίας για τον πλανήτη μας.
