Στα σπλάχνα της γης υπάρχει ένα μέρος όπου ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει. Στην καρδιά του Μεξικού, κρυμμένος κάτω από τη σκόνη της ερήμου Τσιουάουα, βρίσκεται ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Πρόκειται για τη Σπηλιά των Κρυστάλλων, μια σπηλιά που φιλοξενεί κρυστάλλους σεληνίτη τεράστιων διαστάσεων, μερικοί τόσο μεγάλοι που μπορείς να τους αγκαλιάσεις. Η ανακάλυψή της έγινε τυχαία το 2000, όταν κάποιοι μεταλλωρύχοι έπεσαν πάνω στη σπηλιά, κατά τη διάρκεια εργασιών στο ορυχείο της Ναΐκα. Η φωτογραφία που ακολουθεί, του Alexander Van Driessche, είναι μια πραγματική εικόνα του πώς φαίνεται ζωντανά αυτό το μαγικό μέρος.
Ένα ακραίο περιβάλλον: να προκαλέσεις την κόλαση για να θαυμάσεις τον παράδεισο
Η περιπέτεια στη Σπηλιά των Κρυστάλλων είναι μια εμπειρία στα όρια του ανθρώπινου. Η ζέστη είναι αποπνικτική, η υγρασία κορεσμένη στον αέρα γεμίζει τους πνεύμονες και η θερμοκρασία φτάνει τους 50 βαθμούς Κελσίου. Παρά τις απαγορευτικές συνθήκες, μια ομάδα Ιταλών σπηλαιολόγων, με επικεφαλής τον Τούλιο Μπερναμπέι, ξεκίνησε μια τολμηρή εξερεύνηση, φορώντας ειδικές ψυκτικές στολές, στις οποίες τοποθετούνται πραγματικά μπάρες πάγου, για να αντέξουν το εχθρικό περιβάλλον και να αυξήσουν τον χρόνο παραμονής στη σπηλιά. Μια ιδέα για την τοποθεσία των σπηλαίων στο ορυχείο μας παρέχεται από το παρακάτω infographic που δημιουργήθηκε από τον Αλμπέρτο Βίλα.
Η Σπηλιά των Κρυστάλλων είναι ένα τόσο ακραίο περιβάλλον που θεωρείται ένα από τα λιγότερο φιλόξενα μέρη του πλανήτη. Εκτός από τις ακραίες θερμοκρασίες, η υγρασία φτάνει ποσοστά 90-99%, καθιστώντας την αναπνοή δύσκολη και την ανθρώπινη παραμονή σχεδόν αδύνατη χωρίς ειδικό εξοπλισμό. Παρ’ όλα αυτά, η σπηλιά φιλοξενεί ένα μοναδικό οικοσύστημα που προσελκύει το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Από έρευνες της NASA έχει διαπιστωθεί η παρουσία βακτηρίων και μικροοργανισμών, που ζουν σε ακραίες συνθήκες, τρεφόμενοι από τα διαλυμένα μέταλλα στο νερό. Μερικοί από αυτούς, που βρέθηκαν παγιδευμένοι στους κρυστάλλους για δεκάδες χιλιάδες χρόνια, προσφέρουν στους επιστήμονες μια ματιά στο παρελθόν και στις πρωτόγονες μορφές ζωής του πλανήτη μας.
Πώς γεννιούνται οι γιγάντιοι κρύσταλλοι;
Ο σχηματισμός των κρυστάλλων σεληνίτη της Σπηλιάς των Κρυστάλλων είναι μια εξαιρετική γεωλογική διαδικασία, αποτέλεσμα εκατομμυρίων ετών μετασχηματισμών. Όλα ξεκινούν με το ζεστό νερό πλούσιο σε μέταλλα, που διεισδύει μέσα από τους ασβεστολιθικούς βράχους, διαλύοντας την ανυδρίτη και απελευθερώνοντας ασβέστιο και θειικό άλας. Αυτά τα στοιχεία εναποτίθενται στις κοιλότητες της σπηλιάς, κρυσταλλώνοντας αργά κατά τη διάρκεια χιλιετιών, χάρη στις υψηλές θερμοκρασίες και πιέσεις, σε ένα σταθερό περιβάλλον. Ο συνδυασμός μακροχρόνιων περιόδων και μοναδικών περιβαλλοντικών συνθηκών, επέτρεψε στους κρυστάλλους να μεγαλώσουν σε εξαιρετικές διαστάσεις. Μερικοί από αυτούς μετρούν ένα μέτρο σε διάμετρο και 15 σε μήκος και διασχίζοντας την κοιλότητα από τη μια πλευρά στην άλλη, δημιουργούν ένα σουρεαλιστικό και μαγευτικό τοπίο. Αυτός ο τεράστιος γεώδης με την κοκκινωπή οροφή, έφερνε στο νου την εικόνα ενός πετρωμένου δάσους ή ενός βασιλείου από κρύσταλλο, πολύ παρόμοιο με τον Κρύπτον, τον πλανήτη του Σούπερμαν.
Ένα αβέβαιο μέλλον: να σώσουμε τη Σπηλιά των Κρυστάλλων από τη λήθη
Δυστυχώς, η Σπηλιά των Κρυστάλλων είναι προορισμένη να γίνει και πάλι απρόσιτη. Το ορυχείο της Ναΐκα, όπου βρίσκεται η σπηλιά, έκλεισε το 2014. Το νερό ανεβαίνει αργά, βυθίζοντας τους κρυστάλλους, οι οποίοι θα αρχίσουν να εξελίσσονται ξανά, επιστρέφοντας στις πρωτόγονες συνθήκες ευνοϊκές για την ανάπτυξή τους. Για να μην χαθεί η δυνατότητα να δει κανείς με τα ίδια του τα μάτια αυτό το θαύμα, η Venta, η ομάδα των Ιταλών σπηλαιολόγων, εργάζεται, μαζί με την μεξικανική κυβέρνηση, σε ένα φιλόδοξο έργο. Η συνεργασία στοχεύει στη δημιουργία ενός εικονικού αντιγράφου της σπηλιάς, για να επιτρέψει σε όλους να θαυμάσουν την ομορφιά της και να διατηρήσουν τη μνήμη της για τις μελλοντικές γενιές.
Ένα αρχαίο νόημα αποδίδεται στους κρυστάλλους σεληνίτη
Οι κρύσταλλοι πάντα ασκούσαν μια ιδιαίτερη γοητεία στον άνθρωπο, που τους απέδιδε συμβολικές σημασίες και μαγικές δυνάμεις. Η σεληνίτης, ειδικότερα, με τη λάμψη και τη διαφάνειά της, συνδέεται με τη σελήνη (Το ίδιο το όνομα προέρχεται από τη Σελήνη, Θεά της Σελήνης) και την καθαρότητα, αντιπροσωπεύοντας το εσωτερικό φως και τη σύνδεση με το θείο. Αυτός ο κρύσταλλος συχνά αποκαλείται και Υγρό φως. Στη Σπηλιά των Κρυστάλλων, τα γιγάντια πετράδια αποκτούν ένα ακόμα πιο βαθύ νόημα. Αυτά είναι μάρτυρες ενός μακρινού παρελθόντος και μιας ισχυρής και μυστηριώδους φύσης, δημιουργώντας έναν τόπο που είναι το τέλειο σημείο συνάντησης μεταξύ επιστήμης και φαντασίας.
Πηγή: https://www.radarmagazine.net/cueva-de-los-cristales/
