Πηγαίνοντας στον κινηματογράφο είναι μια τελετουργία που αγαπούν πολλοί: η μυρωδιά του ποπκόρν, ειδικά αν τρώγονται σε ένα φέρετρο, τα χαμηλά φώτα, η ανατριχίλα της έναρξης της προβολής. Ωστόσο, για κάποιους υπάρχει μια λεπτομέρεια που χαλάει την απόλαυση: η αναμονή πριν ξεκινήσει η ταινία. Οι διαφημίσεις και τα τρέιλερ μπορούν να διαρκέσουν έως και 30 λεπτά πέρα από την ώρα που αναγράφεται στο εισιτήριο. Αυτό είναι το πρόβλημα που ο γερουσιαστής του Κονέκτικατ Martin Looney σκοπεύει να αντιμετωπίσει.
Πότε ξεκινά πραγματικά μια ταινία; Ένας πολιτικός θέλει οι κινηματογράφοι να λένε την αλήθεια
Η πρόταση του Looney είναι απλή: να υποχρεωθούν οι κινηματογράφοι να αναφέρουν δύο ξεχωριστές ώρες, μία για την έναρξη του διαφημιστικού μπλοκ και μία για την πραγματική έναρξη της ταινίας. Η ιδέα είναι να προσφέρουν στους θεατές την ελευθερία να επιλέξουν αν θα απολαύσουν τα τρέιλερ ή θα τα αποφύγουν, εξοικονομώντας πολύτιμο χρόνο. Ένα ζήτημα διαφάνειας και σεβασμού προς το πληρωμένο κοινό, υποστηρίζει ο γερουσιαστής. Και δικαίως!
Αλλά οι διαχειριστές των κινηματογραφικών αιθουσών δεν συμφωνούν.
Βλέπουν στην πρόταση μια απειλή για το επιχειρηματικό τους μοντέλο. Οι διαφημίσεις και τα τρέιλερ, εξηγούν, δεν είναι μόνο μια καθιερωμένη παράδοση (και εδώ θα είχαμε να πούμε: σημαίνει ότι επειδή πάντα γινόταν έτσι δεν πρέπει να αλλάξει;), αλλά μια κρίσιμη πηγή εσόδων για την επιβίωση των κινηματογράφων, που ήδη δοκιμάζονται από τη μείωση των θεατών τα τελευταία χρόνια.
Και εδώ, βέβαια, δεν μπορούμε να τους κατηγορήσουμε.
Το ζήτημα, όμως, υπερβαίνει την απλή οικονομική πτυχή. Θέτει ένα θεμελιώδες ερώτημα: είναι η διαφήμιση πριν από την ταινία πραγματικά μια επιβαλλόμενη ενόχληση ή αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της κινηματογραφικής εμπειρίας; Οι απόψεις διίστανται. Για κάποιους, είναι μια ενόχληση που πρέπει να εξαλειφθεί· για άλλους, ένα ευχάριστο ορεκτικό, ένας τρόπος να ανακαλύψουν τις νέες κυκλοφορίες.
Η συζήτηση φυσικά ισχύει αν οι διαφημίσεις αφορούν πραγματικά νέες ταινίες, προωθήσεις που σχετίζονται με τον κινηματογράφο στον οποίο βρισκόμαστε ή κάτι σχετικό με την προβολή. Αλλά αυτές δεν αποδίδουν όπως οι διαφημίσεις χορηγών, που πληρώνουν για να προβληθούν πριν από την πραγματική ταινία.
Αλλά σας προτείνω μια άλλη οπτική: σε μια ιστορική στιγμή όπου οι πλατφόρμες on demand απαντούν στο κάλεσμα “όλα αμέσως”, μήπως αυτή η αναγκαστική αναμονή έχει μια γοητεία άλλων εποχών; Αν το διαβάζαμε και το ζούσαμε ως μια πρόσκληση να επιβραδύνουμε, να βυθιστούμε σταδιακά στην ατμόσφαιρα της μεγάλης οθόνης;
Ένα πράγμα είναι σίγουρο: κατά τη διάρκεια της προβολής, τα κινητά κλειστά και το στόμα κλειστό.
